سرمقاله تیرماه ماهنامه بسپار به قلم مهندس تفرشی
در اواسط دهه‌ی ۹۰ خورشیدی تَب تولید تایر سبز و لاستیک دوستدار محیط زیست در ایران بالا گرفت و همه به دنبال این بودند که از قافله اجرای درست استانداردهای مرتبط با آن، یعنی قانون ریچ (REACh Regulation)، عقب نمانند.
تایرهایی به نام تایر سبز توسط تایرسازان ما تولید شد و رفت به ویترین دستاوردهای آنان؛ اما به دلایل مختلفی از تولید انبوه آن خبری نشد! مشکل تأمین مواد جایگزین و هم‌چنین بالا رفتن بهای تمام شده‌ی محصول از دلایل مسکوت ماندن تولید تایر سبز مطرح شد.
طبق برآورد انجام شده در سال ۱۳۹۶، در صورت جایگزین نمودن روغن‌های آروماتیک در تایرهای رادیال سواری با روغن دوستدار محیط زیست TDAE، سود شرکت‌های تایر سازی در این گروه از تایرهای در سال ۱۳۹۵ بین ۴ تا ۲۱ درصد کاهش می‌یافت (بارز ۴ درصد، لاستیک یزد ۷ درصد، کویرتایر ۹ درصد، ایران تایر ۱۲ درصد و آرتاویل تایر ۲۱ درصد).
آیا فقط افزایش بهای تمام شده و موانع تأمین روغن جایگزین مانع از تولید انبوه تایر سبز شده است یا این‌که چالش‌های دیگری نیز در میان است که ما از آن بی‌خبریم.
برخی پدیده‌ها تَبی زودگذر دارند، با هیاهویی می‌آیند؛ اما آرام می‌روند و فراموش می‌شوند. امیدواریم تولید انبوه تایرسبز به این تَب دچار نشده باشد. این که چرا تولید انبوه تایر سبز مسکوت مانده است منتظر می‌مانیم تا پاسخی درخور دریافت کنیم.